وصیت نامه شهید محمد مصطفی پور

بسمه تعالی

=به نام غوث مستغیثان و فروع قلب خالصان=

الها یا محبوب من احب یا غوث من اراده یا موجود – من طالبه یا موصوف من وعده.

با سلام و درود به سرور آزادگان جهان حسین ابن علی(ع) کسی که رزمندگان ما از او درس ایثار و خودگذشتگی آموختند و با سلام به فرزند زهرا(س) دوازدهمین پیشوای شیعیان جهان مهدی موعود(عج) و با سلام بر نائب بر حقّش امام امّت، پیر جماران، خمینی کبیر و رزمندگان سلحشور ایران این شیران روز و زاهدان شب که با نثار جان خویش این نهال انقلاب را آبیاری کردند؛ خدایا تو خود میدانی که برای رضای تو و برای رسیدن به قرب تو به این مکان مقدّس آمدم تا اگر میشود این جان نا قابل را فدای رهبر انقلاب کنم خدایا تو میدانی که من در این بیابان سرد و خموش همچنان میگردم و برف های نشسته بر روی زمین را و دست هایم به کناره زدم تا لاله ای که شهادت است پیدا کنم تا شاید که بتوانم راهی به سوی آن پیدا نموده و پایم را از زنجیر زندگی دنیوی آزاد نموده و حیات اخروی را برای خود برگزینم و امّا این را به پدر گرامی ام میگویم، ای پدر عزیزم که برایم زحمت ها کشیده ای و بزرگم نموده ای تا بتوانم برای جامعه فردی مثبت باشم و بتوانم برای میهنم خدمت کنم همه این ها درست است، امّا شما در نظر بگیرید یک انسان تا چه حدّ میتواند ساکت نشسته و همچنان شاهد زور و ستم ستمپیشگان که همچون موریانه بر پیکر مسلمین و مستضعفان جهان افتاده اند. پدر گرامی ام، من خدا را شکر میکنم که توانستم در این سنّ کم راه خدا و راه حقّ را از باطل توسّط شما پیدا کرده و به سوی مقصد نهایی خودم یعنی، لقا الله حرکت کنم و جای بسی سعادت است در این راه پیروز شوم و بتوانم شما را که از جان خود بیشتر دوست میدارم اوّل در نزد خدا و دوّم پیش فرمانده ام آقا امام زمان(عج) و در نزد مردم رو سفید نمایم؛ پس شما هم بر این نعمت شکر گذارده و برایم طلب آمرزش از درگاه خداوند نمائید. ای مادر عزیزم، که از کودکی تا حال زحمت کشیده اید نمیگویم برایم گریه نکنید نه، این شما بودید که شب ها برای من خواب را از چشمان خود گرفته و شب زنده داری نمودید تا مرا برگ کردید، امّا باید متذکّر شوم که دمشن منتظر همین موقعیّت است که بگوید مادر آن شهید نا راضی است و از این سنّ کم من سو استفاده کرده و بگوید:«نداسته به جبهه رفته است.» خیر، اینطور نیست من با چشمانی باز، گوشی شنوا و درکی کامل پای در این راه نهادم و شهادت را نه مرگ بلکه حیات جاودانی دیدم پس مادرم در جای خلوت گریه کن و بدان که گریه بر شهید نه اینکه اشکال دارد بلکه ثواب دارد و مادرم از شما میخواهم که مرا ببخشید و از خدا طلب پیروزی رزمندگان اسلام کنید. و امّا سخنم با خواهرانم، از داخل سنگر و راه دور بر شما سلام میفرستم، از شما میخواهم بعد لاز شهادتم گریه نکنید. خواهرانم دلم میخواهد بعد از شهادتم راه زینب را ادامه دهید و زینب گونه باشید، بدانید که حجاب شما کوبنده تر از خون شهیدان است، از شماد میخواهم دنبال رو شهیدان باشید. پیام به برادرانم – برادرم! تمام مدّت زندگی شما را از جان و دل دوست داشتم و شما را مانند برادری دلسوز میدانستم که در زندگی میتواند راهنمایم باشد، برادر جان، امیدوارم که بعد از من راه مرا ادامه دهید، هر که از این انقلاب  و رهبر بد میگوید بر دهانش زده و همیشه گوش به فرمان امام  باشید. پیام به ملّت = برادران و خواهرانی که از نزدیک با من آشنایی داشتید یا اینکه در مجلس من سرکت نموده اید من خود را لایق این نمیبینم که بتوانم با ملّتی اینچنین با دادن خون های زیاد، اسلام واقعی و آزادی به تمام معنا را برای ایران به ارمغان آورده و کشور اسلامی مان را در نزد جهانیان رو سفید نموده و پیامبر(ص) را خشنود نموده ام پیام بدهم فقط میخواستم برای لحضه ای کوتاه به فکر فرو رفته و حقیقت محض را در نظر آورید فقط به این فکر باشید که آیا میشود همچنان نگاه کرد و دید که اسلام غریب شده. اسلامی که در طی سالیان دراز آماج حملات مشرکین و مستکبرین بوده و هم اکنون به فداکاری ما نیاز دارد رهایش نموده. آیا نباید به حرف پروردگاری که این نعمت را به ما ارزانی داشته گوش دهیم؟ آیا فکر میکنید خدایی که تا این حدّ توانایی دارد نمیتواند دینش را که جز اسلام نیست در جهان پاینده نمای؟ خیر، هرکه این فکر را بر سر میپروراند بدانید که در گمراهی به سر برده و احتمال رسیدنش به خدا کم میباشد.

خدا ما را توسط این جنگ مورد آزمایش قرار داده است و خوشا به حال آنکس که در این امتحان قبول شده و موجب رضایت خدایش را فراهم آورده. پس این ما هستیم که به اسلام احتیاج داریم نه اسلام به ما.

والسلام علیکم و رحمة الله

شهید محمّد مصطفی پور 12/11/64

 

* فرازی از وصیت نامه

خدایا ! تو می دانی که من در این بیابان سرد و خموش،  همچنان می گردم و برف های نشسته بر زمین را با دست هایم کنار می زنم تا لاله ای که شهادت است را پیدا کنم و بتوانم راهی به سوی آن پیدا نموده و پایم را از زنجیر زندگی دنیوی آزاد نمایم وحیات اخروی را برای خود بر گزینم...

 

برادران و خواهران ! شهدا بر اعمال ما ناظرند. نکند خدای نکرده اعمال و رفتار ما باعث افسردگی

 

روح این عزیزان گردد. باید دقت کنیم و در خودمان بیشتر تجدید نظر نماییم. بیاییم خود را از تمامی آنچه که موجب عدم رضایت خداوند و ائمه اطهار و شهیدان خواهد شد شست و شو دهیم و مطیع خالص خداوند باشیم شهدا رفتند و ما باید خودمان را بسازیم تا بتوانم به آنها برسیم...

فرازی از وصیت نام شهید محمد مصطفی پور به شرح زیر می باشد:
(خداوندا تو خود می دانی که برای رسیدن به قرب تو به این مکان مقدس آمدم تا اگر می شود این جان ناقابل را فدای رهبر و انقلابم کنم .خداوندا تو خود می دانی من در این بیابان سرد و خموش همچنان می گردم و برف های نشته به بروی زمین را با دست هایم به کناری زده تا لاله ای که شهادت است پیدا کنم تا شاید که بتوانم راهی بسوی آن پیدا نموده و پایم را از زنجیر زندگی دنیوی آزاد نموده وحیات اخروی را برای خود برگزینم...... )